A rosa amada ,torna de dor ausentenon era amor, mais ti falabas delo.
Aquel verán dixecherasme que me amabas,
mentres tocarasme coma só ti tocabas.
construias un leito de cravos para cravarme,
proxectabas hacia min , unha bala
Fasme unha ferida e non podo cosela
Resisto ben calado, notando,
o rebento de perder dentro,o amor que medra en verso
construese sen normas de comportamento.
Eu non son quen de erguer a miña voz,
perdese, e lebasela o vento
a un limbo onde non existe o tempo
Quere sair a luz, pero quebranse no novo intento.
