Mostrando postagens com marcador CUNQUEIRO. Mostrar todas as postagens
Mostrando postagens com marcador CUNQUEIRO. Mostrar todas as postagens

31.5.11

A esmorga

Cibrán o autor conta o que lle sucedeu hai algún tempo na
cidade onde naceu en AURIA.
El é un acusado que declara ante un xuíz, contando a sua historia tráxica del e os seus compañeiros: o Bocas e o Milhomes, que eran homes marxinais.
Cibrán conta que cando vai cara o traballo atopa o Bocas e o Milhomes bébedos nunha carreteira, e dinlles para ir de esmorga e o convencen. Pasan o día na cidade de Auria, de borracheira.
Ó saír dunha taberna deciden ir o pazo dos Andrada, onde din que vive unha fermosísima muller. Cando chegan a ven nunha galería de lexos, ao marchar, o Bocas comeza a ilusionarse porque quedara namorado daquela muller.
O Milholmes ten unha idea, de ir a un pazo onde traballa un parente seu, que lles invita a seguir bebendo, que máis tarde por descoido préndelle lume ao pazo, e escapan e marchan para unha casa de alterne na que lles botan fóra, e unha das mulleres dinlle a o Cibrán que o Bocas deixou un home morto a noite antes nunha taberna.
Fan plans de saír de AURIA en tran pola mañá cedo, e van a unha churrería o Milhomes rouba duas botellas de augardente. Escóndense nunha igrexa para que non lles atopen e ó saír van ó mesón do Roxo.
Decíden volver a casa dos Andrada porque o Bocas quere coñecer aquela muller da que se enamorou, entran dentro da casa e eles rouban unhas alfaias, cando a encontraron resultou ser unha boneca.
O Bocas enfurecido deciden ir a ó vertedeiro de Auria, onde vive"Socorrito" que din que está tola, e o Bocas oblígana a estar con el. Cando escoitan berros da muller van onda eles. O Milhomes saca unha navalla, e fere a Cibrán cando trata de paralo. Crávalle tamén a navalla ó Bocas e o mata. O Milhomes escapa do lugar, pero o xeo rompe e desaparece afundido.
O rematar Cibrán coa súa historia, o xuíz ordénalle voltar ó cuartelillo, pero desesperado, Cibrán colle a navalla que servira como proba e cravousena e morre.

18.5.11

Nato na terra dos soños...

Bueno este trimestre Pepa mandounos elexir un libro que fora de Cunqueiro, Blanco Amor, Ánxel Fole... e eu sen dudalo escollín a Cunqueiro. Pra min é máxico, xa que consegue facernos entrar nun mundo fantástico por moi negro que este o real...que vos esperabades é de Mondoñedo :P.

Xosé Liñeiras.

Este home naceu con seis dedos na man dereita e outros seis dedos no pe dereito, era coñecido por Pepiño Seisdedos.
Foi visitalo unha tía súa que vivía na Habana e contoulle a Pepiño que xa máis familiares seus tiveran seis dedos, o que quería dicir que os seis dedos viñan de herdanza familiar. Dende aquela xa non se avergoñaba dos seus dedos e amosabaos a quen o desexase. Sempre andaba co pé limpísimo xa que iba a moitas feiras pra averiguar se existía alguén máis con seis dedos, porque como iso viña de herdanza, os que tiveran seis dedos tiñan que ser familiares de seu.

Amadeo de Sabres.

Todo empezou un día no que Amadeo ía pra a feira de Negreira, saiu da súa casa e decatouse de que esquecera o paraugas, volveu por el e este asubioulle. Amadeo desta vez non lle deu maior importancia.
Pero chegou o día no que Amadeo non podía tomar ningunha decisión libremente, xa que todas as cousas asubiábanlle dandolle ordes. Empezaron a asubiarlle tamén as persoas, e como ao médico non podía levar todo o que lle asubiaba decidiu tapoarse os oídos, así foi como se deu de conta de que non eran as cousas as que asubiaban senon que era el mesmo...volveuse tolo e levarono a Conxo.

O loro das Esmelgas.

Un da familia dos Esmelgas, que estaba en Brasil, trouxo un loro foi a novidade durante algún tempo na bisbarra xa que non se falaba doutra cousa. O cura de Moade, don Paco Silvestre, quería ensinarlle latín pero o loro berraba a cada momento, "Eu son Café Filho!".
O loro púxose malo ao estar acostumado ao calor de Brasil e pasar ao frío e a humidade das brétemas meiregas. Don Paco queria mandalo a xunto do cura de Panticosa, no Pirineo aragonés, a un sanatorio onde estaba comprometido a pagarlle seis meses de hospedaxe ao loro. Pero Café Filho morreu antes de que chegara a resposta. Enterrarono decentemente en campo santo nunha lata de doce de marmelo.

Tristán García.

Tristán nunca soupo de onde proviña o seu nome e non coñecía a ninguén que se chamase como el.
Este foi facer a mili a León, e alí comprou nun quiosco "La verdadera historia de amor de Tristán e Isolda", ao fin sabería de quen proviña o seu nome. Ao acabar de ler a historia púxose a buscar a súa Isolda desesperadamente. Un día chamouno un sarxento e dixolle que había unha viuda chamada Isolda que traballaba de churreira.
Tristán foi a buscala  e cando a encontrou veu que era unha velliña cos cabelos brancos índa asi decidiu falarlle, en canto Tristán lle dixo o seu nome a pobre Isolda púxose a chorar. Entre bágoas esta dixolle que estivera agardando pero como non chegou casouse cun tal Ismael.
Tristán foise moi triste cara a estación e cando ía subir ao tren, apareceu Isolda cun paquetiño de churros, doullo a Tristán e bicoulle a man. Isto é amor!


Bueno estas foron unhas cantas historias do libro. A min encantoume xa que é moi ameno e cada historia é diferente, asique aseguroche que non te vas aburrir.

9.5.11

"Os outros feirantes."

Os outros feirantes é un libro de Álvaro Cunqueiro.
Gustoume moito este libro, porque foi novo para min ler un libro
onde os contos ou historias duren tres o catro páxinas.

Unha cousa que fixoseme moi rara foi que cando estaba a ler
via erros, que agora son erros pero antes non, pero entendiase moi ben.

Fixome moi fácil de ler e lixeiro pero os contos que mais gustaronme
foron: " O anano das burlas" e " María a Peneireira".

Os convido a que leades este libro porque mereceo.


Espero que recoñezades  este banco  porque é da nosa cidade
é Álvaro Cunqueiro.

21.4.11

http://www.europapress.es/galego/noticia-as-celebracion-do-centenario-alvaro-cunqueiro-cubriran-todo-ano-actividades-difundir-sua-figura-20110117144408.html

DIVERSAS ACTIVIDADES LEMBRAN A FIGURA DE ÁLVARO CUNQUEIRO NO CENTENARIO DO SEU NACEMENTO

Cunqueiro, na memoria


O Hamlet de Cunqueiro lembra o centenario do seu nacemento


inicio > o roteiro

Cunqueiro nas Terras de Miranda

 


«Merlín e familia» e «As crónicas do Sochantre», libros que son un refuxio contra a hecatombe

A RAG trasládase a Mondoñedo para homenaxear a Cunqueiro

 A Real Academia Galega celebrará hoxe en Mondoñedo un plenario extraordinario e aberto ao público para conmemorar o centenario de Álvaro Cunqueiro. O Auditorio Pascual Veiga (praza do Concello) acollerá o acto de tributo no que intervirán os académicos Euloxio Ruibal, Margarita Ledo, Fernández Rei e Darío Xohán Cabana. Será o presidente da institución, Xosé Luís Méndez Ferrín, o encargado de pechar o plenario no que se lembrará o autor de obras como Escola de Menciñeiros, Os outros feirantes ou Merlín e Familia.
Hoxe, ademais, cúmprense 48 anos do ingreso de Álvaro Cunqueiro na Real Academia Galega. O discurso que declamara aquel afastado 21 de abril de 1963. O escritor mindoniense pronunciou ese día un discurso titulado Algunhas imaxinacións sobre tesouros e a intervención de resposta correra a cargo de Fernández del Riego.
XORNAL.COM21/04/2011